Κυριακή, Δεκεμβρίου 06, 2015

Το γλυκό πουλί της Νιότης

του Tennessee Williams

δεν είμαι νέα, δεν είμαι ομως και γριά

Ο πανδαμάτωρ χρόνος που περνάει και στο διάβα του παίρνει αυτό που ήσουνα, αυτό που έλπιζες να γίνεις, αυτό που έδειχνες ότι είσαι. Και μετά το πέρας του, τι; Πως μπορείς να διαχειριστείς το χρόνο που σε ευνουχίζει, πως μπορείς να διαχειριστείς τα νιάτα που πια δεν είναι; Ειδικά όταν έχεις ακόμη μπροστά σου ζωή; Θέλεις ζωή. Ποθείς ζωή.

Μια διάσημη ηθοποιός που αποσύρθηκε στη "σωστή στιγμή", πάνω στο απόγειο της δόξας της, μετά απο 15 χρόνια αποφασίζει να κάνει το come back. Στη πρεμιέρα, νοιώθει ότι έχασε, ότι τη κοροϊδεύουν γιατί δεν είναι αυτό που ήταν κάποτε, αυτό το αποκαλυπτικό gros plan που τίποτα δεν αφήνει κρυφό, και φεύγει, τρέχει μακριά, να κρυφτεί. "Όταν αποτύχεις να φεύγεις". Στην απόδραση αυτή συναντά ένα νέο, που κάποτε ήταν το πιο όμορφο αγόρι της πόλης του, που προσπάθησε να γίνει ηθοποιός χωρίς να τα καταφέρει και κατέληξε να συντροφεύει ευπορες κυρίες. Επιστρέφουν στη γεννέτηρα του, επειδή έμαθε ότι η μητέρα του είναι άρρωστη, κυρίως επειδή θέλει να ξαναβρεί το πρώην κορίτσι του. Μια αγάπη εφηβική, πάντα μέσα του και πάντα μέσα της. Όμως στη πόλη του όλοι τον προειδοποιούν να φύγει. Κατι έχει συμβεί και αυτός δε το μαθε ποτέ γιατί δεν είχε σταθερή διεύθυνση, δεν είχε σκοπό, δεν είχε ρίζα.  Όταν ήταν νέοι, ο πατέρας της δεν τον ήθελε για γαμπρό του γιατί δεν ήταν "κάποιος". Για αυτό έφυγε. Για να γίνει κάποιος και να τη διεκδικήσει. Γύριζε κάθε τόσο και την έβρισκε. Δεν κατάφερε να γίνει όμως κάποιος. Δε σταμάτησε και να ελπίζει ότι θα τα καταφέρει. Όταν συνηδητοποιεί ότι δεν πρόκειται, δεν έχει νόημα πλέον για αυτόν να συνεχίσει. Προτιμά τον πλήρη κατακερματισμό του. Γιατί αν συνεχίσει υπάρχει ο κύνδινος να ξαναελπίσει, και τότε, τότε ποιός ξέρει αν θα αντέξει για άλλη μια φορά να γκρεμιστουν οι ελπίδες του. Καλύτερα χωρίς. Η ίσως γιατί γιαυτόν εκείνο το όνειρο, που πια ξέρει ότι το έχασε, ήταν το "τα πάντα" του, και ο εαυτός του δε μπορεί να υπάρξει δίχως του.

Για τη γηραιά ηθοποιό όμως, κι εκεί είναι που εγω ταυτίζομαι περισσότερο, εγώ που επιμένω να ελπίζω, που δεν είμαι νέα πια, αλλα δεν είμαι και γριά, και θέλω να ζήσω, ποθώ να ζήσω, για τη γηραιά ηθοποιό είναι μια άλλη ιστορία. Ανακαλύπτει ότι η επιστροφή της στη σκηνή δεν ήταν αποτυχία. Δεν είναι πια η ομορφιά της που σαγηνεύει. Είναι η ωριμότητα, το βάθος της ερμηνείας της. Μεταλλάχθηκε σε κάτι άλλο.
Μπορεί τα νιάτα να φύγαν ανεπιστρεπτί, αλλά μαζί με το χρόνο που πέρασε και σημάδεψε, δημιουργήθηκε κάτι νεό, κάτι άλλο που είναι ενδιαφέρον και έχει και αυτό την ουσία του.

Μπορεί τα νιάτα μας και τις πιθανότητες και τις δυνατότητες που είχαμε να τα χάσαμε, αλλά γεννήσαμε μέσα από τη ζωή κάτι καινούργιο που δίνει νέες πιθανότητες, νέες δυνατότητες, νέα όνειρα. Διαφορετικά απο αυτά που έπρεπε να εγκαταλείψουμε αλλά όχι απαραίτητα χειρότερα. Πιο ταιριαστά σίγουρα. Ποιος ξέρει; Ποιος θα κρίνει; Το σημαντικό είναι να συνεχίζεις να ονειρέυεσαι. Να προχωρας ελπίζοντας και εσαεί αισθανόμενος.

Να ευχαριστήσω τη κυρία Μαραγκού για την εξαίρετη δουλειά που κάνει όλα αυτά τα χρόνια, τη προσφορά της και το ειλικρινές θέατρο που μας προσφέρει.

Σκηνοθεσία: Αναστασία Ρεβή
Παίζουν οι ηθοποιοί: Κατερίνα Μαραγκού, Όμηρος Πουλάκης, Λευτέρης Βασιλάκης, Αργύρης Γκαγκάνης, Νικόλας Παπαδομιχελάκης, Αγγελική Μητροπούλου, Βέφη Ρέδη

στο θέατρο Άλμα


Δεν υπάρχουν σχόλια: